Perzische tapijten worden zeldzamer

Steeds minder knopers en knopers

Steeds minder Iraniërs kiezen voor een baan in een van de oudste ambachten van het land. Het knopen van tapijten vereist een hoog niveau van geduld en veel ervaring. Daar komen vaak de belastingen van het filigrane werk aan de weefgetouwen bij. Een Iraans spreekwoord zegt: "Mogen je handen nooit pijn doen." Steeds minder jongeren in de knoopkunst betekent ook stijgende lonen in dit ambacht, want hoe geringer het aanbod, des te hoger de prijs. En dat heeft effect op de historische markt van Perzische tapijten. De prijzen zijn het afgelopen decennium verdubbeld. Tot 4.000€ kost een vierkante meter van de hoogste kwaliteit in de productie. Ook al kan dit een extreem zijn, de prijs laat zien: Perzische tapijten zijn geen goedkope massaproductie, maar altijd een stuk handgeknoopte kunst. In nog maar enkele landen ter wereld is dit eeuwenoude ambacht te vinden. In Iran behoort het tot de belangrijkste van het land. Maar ook in Nepal en India, in Pakistan en Afghanistan knopen ambachtslieden in soms maandenlang werk tapijten van hoge kwaliteit.

Vroeger decoratief statussymbool

In vervlogen tijden sierden Oosterse tapijten de paleizen en woonhuizen van rijke burgers. Ze dienden simpelweg als statussymbool. Iedereen wilde een echte Perzische tapijt in de woonkamer hebben. Alleen echt met certificaat en met een hoge knoopdichtheid. Pas in 1873 hielp sjeik Naser ad-Din de Perzische tapijt aan zijn roem. Zijn weelderige levensstijl, samen met de tapijten, maakte een blijvende indruk op zijn tijdgenoten. Je zou kunnen zeggen dat hij een influencer van de 19e eeuw was. Maar na ongeveer 100 jaar succes kwam de achteruitgang in de vraag, inclusief een licht verouderd imago. De jonge generatie wilde weg van de inrichting van hun ouders en iets heel nieuws proberen.